Vertaald uit het Fins: Land van sneeuw en as

Nieuw werk uit Finland! In Land van sneeuw en as onderzoekt Petra Rautiainen een inktzwarte pagina uit de Finse geschiedenis, die tot op de dag van vandaag nauwelijks bekend is: de collaboratie met nazi-Duitsland en de tweehonderd concentratiekampen in Lapland. 

Fins Lapland, 1944: een jonge Finse soldaat wordt opgeroepen om als tolk in een nazigevangenenkamp te werken. Omringd door wreedheid en dood, worstelt hij om zijn menselijkheid vast te houden. Wanneer de vrede aanbreekt, worden de misdaden bedolven onder de sneeuw en het ijs. 

Een paar jaar later krijgt journaliste Inkeri Lindqvist de opdracht de snelle ontwikkeling van het afgelegen West-Lapland te onderzoeken. Haar eigenlijke motivatie is persoonlijker: ze volgt een spoor naar haar man, die tijdens de oorlog verdwenen is. Maar de dorpelingen willen niet stilstaan bij het verleden, en Inkeri’s vragen wekken argwaan. Terwijl ze meer te weten komt over haar geheimzinnige huurder Olavi, en probeert bevriend te raken met een jong Sami-meisje, ontdekt ze verontrustende feiten die nooit aan het licht hadden mogen komen. 

In haar debuutroman combineert Rautiainen geschiedschrijving met literatuur, feit met fictie. In een boodschap aan haar lezers schrijft ze: 

‘In deze eerste roman schrijf ik over de kolonisatie van het Sami volk en het fascisme in Finland tijdens de Tweede Wereldoorlog en de wederopbouwjaren daarna. Zelfs in deze specifieke en geïsoleerde setting van het Arctisch gebied vind je de universele thema’s: verdriet, verloren dierbaren en vernietiging. Maar ook hoop. En schrijven is voor mij zowel een manier om de wereld te begrijpen als een manier om er een op te bouwen. Literatuur is de universele taal waarin we elkaar de hand reiken en op zoek gaan naar de hoop die heelt.’ 

Lees meer in de nieuwsbrief van Meridiaan Uitgevers en dit interview met Petra Rautiainen in Het Parool (voor abonnees). 

Land van sneeuw en as, Petra Rautiainen. Verschenen bij Meridiaan Uitgevers, vertaald uit het Fins door Sophie Kuiper.

Vertaald uit het Zweeds: Dominomoord

Fans van Nathalie Svensson opgelet: het vervolg op Dodelijk dichtbij is verschenen. In Dominomoord gaat het om een moord en een verdwenen arts. Lukt het psychiater Nathalie Svensson om hem te vinden?

Arts Thomas Hoffman wordt vermoord aangetroffen diep in de bossen van Noord-Zweden. Alles wijst erop dat hij enkele dagen voor zijn dood werd vastgehouden en gemarteld. Kort na de vondst van het lichaam blijkt dat een collega van Hoffman spoorloos is verdwenen, alleen een naamplaatje en een dominosteen zijn achtergelaten in het ziekenhuis. Het lijkt erop dat hij een slachtoffer van dezelfde dader is. Psychiater Nathalie Svensson wordt gesommeerd om naar Sundsvall te komen om de moord en de verdwijning te onderzoeken. Dan blijkt dat haar eigen zus de ontvoerde arts als laatste heeft gezien. Zou zij meer weten dan ze laat blijken?

Jonas Moström: Dominomoord. Verschenen bij Ambo|Anthos, vertaald door Tineke Jorissen-Wedzinga en Sophie Kuiper.

Vertaald uit het Zweeds: Box

Läckberg en Fexeus introduceren een nieuw speurdersduo: maak kennis met Vincent Walder en Mina Dabiri!

Wanneer een vrouw dood wordt aangetroffen in een kist doorboord met zwaarden, vraagt de politie zich af of het een mislukte goocheltruc is of een brute moord. Inspecteur Mina Dabiri schakelt de hulp in van Vincent Walder, mentalist en expert in lichaamstaal en magie. Ze linken de dood met eerdere moordzaken en beseffen dat ze op jacht zijn naar een roekeloze seriemoordenaar. Maar zowel Mina als Vincent heeft een duister geheim. Hun verleden lijkt verband te houden met de zaak. Ze moeten de moordenaar een stap voor zijn. Maar hoe?

Box is het eerste deel van een nagelbijtende serie van dit nieuwgevormde schrijversduo, dat bestaat uit thrillerauteur Camilla Läckberg en schrijver en mentalist Henrik Fexeus.

Camilla Läckberg en Henrik Fexeus: Box. Verschenen bij House of Books, vertaald door Elina van der Heijden en Sophie Kuiper.

Vertaald uit het Fins: Als de koning sterft

Nieuwe cosy crime uit Finland! Verschenen bij Cargo: Als de koning sterft, het debuut van Elina Backman.

Als Saana wordt ontslagen als online redacteur besluit ze Helsinki voorlopig de rug toe te keren en de zomer door te brengen bij haar tante in Hartola. Ze komt daar om uit te zoeken wat ze wil in het leven, maar algauw verveelt ze zich in het slaperige stadje en kijkt ze alleen maar misdaadseries op Netflix. Dan hoort ze van haar tante over een onopgeloste moordzaak. In de stroomversnelling van de rivier bij Hartola is in 1989 het lichaam gevonden van de vijftienjarige Helena. Saana stort zich op de zaak en overweegt er zelfs een boek over te schrijven.

Tegelijkertijd krijgt de politie in Helsinki melding van een brute moord. Bij de beroemde Koningspoort van het zeefort Suomenlinna is het toegetakelde lichaam gevonden van een succesvolle zakenman. Zijn genitaliën zijn gebrandmerkt met een kroon. Al snel wordt duidelijk dat er nog drie doden zullen vallen, zoals er vier koningen in een kaartspel zijn.

De twee moordzaken mogen dan dertig jaar uit elkaar liggen, er lijkt een verband te zijn. Saana zal met de politie in Helsinki moeten samenwerken om, met gevaar voor eigen leven, het mysterie op te lossen.

Elina Backman: Als de koning sterft. Verschenen bij Cargo, vertaald door Sophie Kuiper.

Vertaald uit het Fins: De hemelproef

Deze week verschijnt De hemelproef, een historische avonturenroman over de strijd tussen geloof en wetenschap in de zeventiende eeuw, waarmee auteur Olli Jalonen in 2018 zijn tweede Finlandiaprijs in de wacht sleepte.

Het idee voor De hemelproef ontstond ruim dertig jaar geleden, toen Jalonen (1954) Sint-Helena bezocht om op dat afgelegen eiland in de Atlantische Oceaan achtergrondonderzoek te doen voor een andere roman. Het landschap en de geschiedenis van het eiland bleven hem boeien en zo’n tien jaar lang speelde hij met verschillende ideeën rond thema’s en personages, tot zich een verhaal uitkristalliseerde. Nog eens twintig jaar later stond dat op papier.

Hoewel het verhaal zich afspeelt in de zeventiende eeuw, leest het ook als een beschouwing over onze tijd. Waar in de zeventiende eeuw de wetenschap op gespannen voet stond met het geloof, dreigt tegenwoordig juist de wetenschap te worden teruggebracht tot een mening tussen de andere. De weerslag die zulke omwentelingen hebben op de maatschappij weet Jalonen knap en genuanceerd te vangen door de ogen van de jonge hoofdpersoon. Ook de passages over de mens die het ecosysteem van Sint-Helena verstoort (‘Van schepen ontsnapte ratten plantten zich voort en verspreidden zich, de katten die werden gebracht om ze te bestrijden vraten de vogels op, die nog nooit een kat hadden gezien en zich van geen gevaar bewust waren.’) laten zich gemakkelijk vertalen naar de eenentwintigste eeuw.

Jalonen zegt geen parallellen te hebben willen trekken met het heden. ‘Ik wil met mijn romans geen commentaar geven op deze tijd. Zulke raakvlakken zie ik meestal later pas. Het is nu eenmaal zo dat onze gedachten mede worden gevormd door de tijd waarin we leven,’ zegt hij daarover in een interview met de Finse publieke omroep YLE.

Wetenschap, sterrenkunde en zeevaart zijn bekende ingrediënten in het werk van Jalonen, maar De hemelproef onderscheidt zich door de sterke verhaallijn en is van al Jalonens boeken misschien wel het avontuurlijkste. ‘Lezen is alsof je alles voor je ziet’, merkt hoofdpersoon Angus op als hij leert lezen, en op dezelfde manier roept ook Jalonens proza onmiddellijk een wereld aan beelden op.

De gebeurtenissen in de roman worden verteld vanuit het perspectief van het leergierige jongetje Angus. Hij doet op Sint-Helena waarnemingen voor Edmond Halley. De beroemde astronoom brengt Angus de beginselen van de wetenschap bij: ‘Als je iets nieuws bedenkt, kun je dat meten als je daar een manier voor vindt. Zo groeit weten van niets dan gedachten uit tot proeven en berekeningen met cijfers en rekentekens op papier.’

Halley ontdekt dat Angus niet alleen pienter is, maar ook wonderbaarlijk scherpe ogen heeft. Hij geeft hem de taak om ook als hijzelf weer vertrokken is de sterren en vogels te blijven observeren. Dat doet Angus, en hoe: jaar in, jaar uit noteert hij zijn bevindingen. Als hij dankzij de dominee van het eiland dan ook nog leert lezen en schrijven, durft hij voorzichtig te dromen van een toekomst als wetenschapper.

Dan breken er onlusten uit op het eiland. Een tirannieke gouverneur en de oplaaiende geloofsstrijd tussen katholieken en protestanten zorgen voor verdeeldheid en geweld. De dominee ziet geen andere oplossing dan Angus als verstekeling met een schip mee naar Engeland te sturen. In zijn kleding is een brief genaaid, die Angus via meester Halley aan de machthebbers in Londen moet zien door te spelen. Met een kruik water en het brood dat zijn moeder als proviand heeft gebakken verstopt hij zich in het kraaiennest. Zal hij het daar uithouden tijdens de maandenlange reis? En wat als hij wordt ontdekt? Zal hij zich met zijn scherpe ogen, zijn pientere geest en zijn goede manieren staande weten te houden tussen de onbehouwen zeebonken, en heelhuids in Londen aankomen?

Waar hij ook belandt, Angus neemt altijd de goede raad van zijn moeder ter harte (‘hou je mond en denk om je manieren in hoog gezelschap: beleefd zwijgen, je oren spitsen en wakker uit je ogen kijken’), wat hem in de harde wereld soms tot een mikpunt van spot maakt.  Maar hoe naïef Angus ook mag lijken, in zijn hoofd beginnen inzicht en zelfbewustzijn te rijpen. Hij leert dat de grootste zekerheden voor meneer Halley anders zijn dan voor de dominee: ‘De lessen van meneer de dominee draag ik nog altijd met me mee, maar nu komen die van meneer Halley erbovenop en beginnen die laatste waarachtiger te lijken. Het is zwaar om twee verschillende waarheden in me te hebben en ze allebei te willen geloven en gehoorzamen. Ik weet niet waarom dat zo akelig schuurt, ik denk er steeds weer over na, maar het wordt me nooit helemaal duidelijk.’

De deur van de verlichting staat op een kier en Angus wil naar binnen, al is hij van eenvoudige komaf en geboren in een uithoek van de wereld. De hemelproef is ook een verhaal over democratisering, over het belang van geletterdheid en de toegang tot kennis. Een sprookje is het echter niet. Angus mag een blik in de wereld van de wetenschap werpen, maar mag hij ook naar binnen? We zien slechts het begin van een doorlopend proces, een glimp uit de geschiedenis van de onze tijd.

 

De hemelproef, Olli Jalonen. Verschenen bij Uitgeverij Mozaïek. Vertaald uit het Fins door Sophie Kuiper.

Slacken met negen vertalers – en de auteur

In september verscheen Mijn vriendin Natalia, het derde boek van de Finse Laura Lindstedt en het eerste dat in het Nederlands is vertaald. Het boek staat bol van de verwijzingen naar kunst en literatuur; sommige meteen herkenbaar, andere zo subtiel dat je ze zomaar zou kunnen missen. Een hele kluif voor de vertalers dus – op het moment van schrijven negen in totaal. Dat had ook Lindstedt zelf al zien aankomen, en dus ontving ik bij aanvang van de vertaling een digitale brief, waarin de schrijfster alvast enkele mogelijke struikelblokken uit de weg ruimde. Maar daar bleef het niet bij: een maand of wat later zat ik voor het eerst in mijn vertaalcarrière met mijn collega’s én de auteur op Slack.

Vertalers Fins boffen maar, denk ik met enige regelmaat: ‘onze’ schrijvers zijn in het algemeen uiterst benaderbaar. Mailtjes met vragen worden vaak nog dezelfde dag beantwoord en schrijvers maken graag tijd voor een gesprek op een boekenbeurs of gewoon in een café, als hun vertaler toevallig in Finland is. Dan zit je bijvoorbeeld opeens samen aan tafel, gebogen over oude foto’s en landkaarten, terwijl je druk aantekeningen maakt. Dat is fijn. Maar meestal gaat zoiets per e-mail: om de auteur een beetje te ontzien spaar je je vragen op, waarna vaak nog veel heen-en-weer-gemail volgt. Die antwoorden kan de vertaler dan delen op het vertalersplatform van het Fins letterenfonds FILI, zodat collega’s er ook iets aan hebben.

Zo komen we er altijd wel uit, maar dat het ook minder omslachtig kan, merkte ik tijdens het vertalen van Mijn vriendin Natalia. Ik zat nog in de opspaarfase van kladjes en heel veel tekstballonnetjes in Word, toen ik een uitnodiging kreeg voor de Slack-groep ‘Vertalingen van Ystäväni Natalia’. Admin: de auteur. Een paar maanden later was mijn vertaling af en had ik antwoorden gekregen op vragen waarvan ik niet wist dat ik ze had. Geregeld bleek een collega iets te hebben gezien wat mij ontgaan was. Twee zien al meer dan een, maar zet negen vertalers op een boek en elk woord ligt onder een vergrootglas. Ik werd nieuwsgierig hoe de auteur het slacken met haar vertalers had ervaren, en stelde haar een paar vragen – per e-mail. 

Laura Lindstedt (links) en vertaler Sophie Kuiper in café Puhuri in Helsinki, februari 2020.

Toen de eerste rechten verkocht waren en Natalia’s wereldreis net was begonnen, schreef je een brief aan je vertalers, waarin je een aantal lastige passages uit het boek alvast toelichtte. Daar heb ik veel aan gehad. Hoe kwam je op dat idee? Had een van je vertalers die vragen al gesteld, of had je zelf voorzien dat ze eraan zaten te komen?

Ik kwam op het idee toen mijn vorige roman (Oneiron, 2015) vertaald werd. Ik merkte dat vertalers vaak dezelfde vragen stelden. Ik begon te leren welke dingen voor problemen kunnen zorgen als je uit het Fins in een andere taal vertaalt. Ik realiseerde me ook dat het handig was om van tevoren al aan te geven welke zaken voor mij belangrijk zijn.

Toen ik Mijn vriendin Natalia schreef, was ik me op een nieuwe manier van dat alles bewust. In mijn vertalersbrief noteerde ik passages waarvan ik verwachtte dat ze tot vragen zouden leiden. Ik speel bijvoorbeeld vaak met taal en etymologie, wat weliswaar een uitdaging is, maar niet per se onvertaalbaar. In mijn brief noemde ik ook enkele poëtische aspecten die voor mij van belang zijn, bijvoorbeeld dat uit de vertaling niet mag blijken of de therapeut een man of een vrouw is [het Fins kent uitsluitend sekseneutrale voornaamwoorden - SK].

Net als in mijn vorige romans strooi ik gul met verwijzingen naar literatuur en kunst. In mijn brief vermeldde ik ook welke bronnen, kunstenaars en kunstwerk fictief zijn en alleen bestaan binnen de werkelijkheid van Natalia.

Ten slotte wilde ik met mijn brief de vertalers van Natalia laten weten hoe blij ik ben dat ze mijn boek vertalen. Het is lang niet zo vanzelfsprekend dat een boek vertaald wordt. Ik ben er altijd enorm dankbaar voor.

Hoe kwam je op het idee om een Slack-groep te beginnen?

Ik besloot een Slack-groep aan te maken toen de vertalers van Natalia hun vragen begonnen te sturen. Vaak waren het ontzettend goede vragen en het leek me nuttig als de andere vertalers die ook konden lezen.

Ik keek wat de opties zoal waren, en Slack leek me het handigst. Een e-mail raakt al gauw ondergesneeuwd onder andere mails, en bijvoorbeeld een besloten Facebook-groep was geen optie, omdat niet iedereen gebruik wil maken van sociale media, om begrijpelijke redenen. Binnen Slack kun je bestanden uploaden, gesprekken zijn makkelijk terug te vinden en de gegevensbescherming is goed geregeld.

Een Zweedse collega-vertaler kreeg ooit eens van haar schrijver te horen dat vertalers ‘een stelletje wijsneuzen zijn’, en dat bedoelde hij als compliment. Wat hij maar wilde zeggen: vertalers kunnen een hoop vragen stellen over schijnbare kleinigheden. Een vertaler trekt alles na en moet alert zijn op verborgen betekenissen en verwijzingen. En dan moet hij ook nog rekening houden met de culturele achtergrond van de lezer: iets wat voor een Finse lezer volkomen vanzelfsprekend is, laat zich lang niet altijd gemakkelijk vertalen. Kortom: tijdens het vertalen kunnen heel wat verrassende vragen opborrelen. Hoe was het voor jou om onze vragen te lezen?

Vertalers zijn inderdaad heel nauwkeurige lezers. Op Slack bleek dat er toch nog een paar kleine foutjes in het boek zaten, die noch ik, noch mijn redacteur en meelezers hebben opgemerkt. Soms waren jullie ongelooflijk scherp. Zo schreef ik dat er een bekende foto van Sartre en De Beauvoir bestaat, waarop hij zijn linkerhand op haar schouder heeft gelegd. Een van de vertalers wees me erop dat het zijn rechterhand is.

Houd je er tijdens het schrijven rekening mee dat het boek misschien vertaald zal worden?

Dat is een interessante vraag, hoe een eventuele vertaling in andere talen het schrijven beïnvloedt. Ik denk dat het in zekere zin meespeelt. Misschien dat ik nog bewuster streef naar precisie in mijn formuleringen. Maar dat is niet hetzelfde als eenvoudig taalgebruik.

Hoe heb jij de Slack-groep ervaren?

Natalia’s Slack-groep gaf me vooral een gerust gevoel, en ook meer vrijheid. Anders dan met Oneiron hoefde ik niet steeds dezelfde vragen te beantwoorden. Ik heb begrepen dat de vertalers in de groep ook antwoorden hebben gevonden op dingen die nog niet bij ze opgekomen waren. Hoe meer kennis en informatie, hoe beter de vertalingen.

Natuurlijk heeft ook de Slack-groep wel wat tijd gekost. Sommige vragen waren niet zo gemakkelijk te beantwoorden. Zoals de vraag over een zin uit het verhaal over mevrouw Badstoffetisj, dat Natalia vertelt in een soort zelfverzonnen straattaal. Die heeft me heel wat hoofdbrekens gekost. Bij zulke vragen probeer ik uit te weiden over de context en de sfeer waarin die zin is ingebed.

Heeft het contact met je vertalers tot een nieuwe blik op je eigen tekst geleid?

Als ik schrijf, ga ik deels intuïtief te werk. Een gedeelde moedertaal betekent vaak ook een gedeelde intuïtie: de Finse lezer begrijpt wat ik bedoel, ook al druk ik me suggestief of poëtisch uit. De vertaler bekijkt zulke zinnen op een andere manier. Als ik zo’n intuïtieve zin probeer uit te leggen, kan het gebeuren dat het hele idee doodslaat. Dan heb ik me waarschijnlijk niet precies genoeg uitgedrukt en heb ik blind vertrouwd op mijn intuïtie. Maar mijn intuïtie kan er ook naast zitten.

Zijn vertalersvragen anders dan bijvoorbeeld de vragen uit het publiek wanneer je over je werk vertelt? 

De vragen van vertalers zijn volkomen anders dan bijvoorbeeld de vragen van lezers. Het zijn heel specifieke dingen die vertalers opvallen. Lezers zijn meer geïnteresseerd in de grote lijnen, zoals het thema van het boek en het schrijfproces.

Het is duidelijk dat je het belangrijk vindt om de tijd te nemen voor je vertalers. Ik denk dat ik ook voor mijn collega’s spreek als ik zeg dat we je daar dankbaar voor zijn. Heeft het jou ook iets opgeleverd om een inkijkje in het vertaalproces te krijgen?

Ik ben me altijd erg bewust geweest van taal en hecht veel belang aan taalkundige precisie. Ik denk dat de vertaaldiscussies mijn taalgevoel verder hebben aangescherpt. Ik heb ook nieuwe dingen geleerd over andere talen, ook over talen waarin ik nog geen woord kan zeggen. Elke taal werkt anders en heeft haar eigen logica. Ik heb veel respect en bewondering voor de mentaliteit waarmee vertalers een zogenaamde onmogelijke passage creatief vertalen, of, met andere woorden, een probleem geheel binnen de eigen taal oplossen. Dan vertaalt de vertaler geen woorden of zelfs zinnen, maar gedachten.

Mijn vriendin Natalia is verschenen bij De Bezige Bij. Nieuwsgierig? De Volkskrant gaf het boek vier sterren, en Christophe Vekeman is geïntrigeerd.

Vertaald uit het Zweeds: Laten we er het beste van hopen

In Laten we er het beste van hopen van Carolina Setterwall ontvangt Carolina op een dag een vreemde mail van haar vriend, met daarin wachtwoorden en andere instructies voor het geval dat hij komt te overlijden. Hij eindigt het bericht met: laten we er het beste van hopen. Vijf maanden later is hij dood.

In deze autobiografische roman vertelt Carolina over haar intense relatie met de aantrekkelijke Aksel en over de shock nadat ze hem op een ochtend dood in bed aantreft. Om haar gedachten te ordenen begint Carolina een dagboek. Dapper en nietsontziend, wars van sentiment en tegelijk menselijk en vol emotie vertelt Carolina Setterwall in Laten we er het beste van hopen over het leven zoals we ons dat voorstellen en hoe dat in een oogwenk weggerukt kan worden.

'Een persoonlijk relaas dat verder gaat dan een litanie, dat onderzoek doet naar de menselijke conditie en daardoor universele waarde krijgt, aanhaakt bij een ‘algemeen belang’, bij de lezer haast ongemerkt levensvragen oproept.' (Recensie Tzum)

Carolina Setterwall: Laten we er het beste van hopen. Verschenen bij Ambo|Anthos, vertaald door Sophie Kuiper.

Vertaald uit het Zweeds: Ninja Timmy en de stad van ijs

De nieuwste Ninja Timmy is uit - deel vijf alweer!

In Ninja Timmy en de stad van ijs vliegt Timmy samen met zijn vrienden Molly en Flores naar het koude noorden, op zoek naar zijn verdwenen moeder. Daar merkt hij meteen dat er iets mis is. Het ijs smelt en er hangt een vieze rook in de lucht. De egoïstische zakenman Baron Von Stump, die tot heerser werd verkozen, is op zoek naar olie. Dat hij daarmee het milieu om zeep helpt, kan hem niets schelen. Maar dat laten Timmy en zijn ninjavrienden niet zomaar gebeuren!

Henrik Tamm: Ninja Timmy en de stad van ijs. Verschenen bij Clavis Uitgeverij, vertaald door Sophie Kuiper.

Vertaald uit het Zweeds: De meisjes zonder naam

De meisjes zonder naam is het vierde deel in de meeslepende reeks over misdaadverslaggeefster Ellen Tamm.

Op een koude winterdag wordt de 17-jarige Linn afgezet bij de meisjeskostschool Täcktaholm in Södermanland. Na enkele stormachtige jaren hoopt ze hier weer wat grip op haar leven te krijgen. Maar algauw raakt ze verwikkeld in enkele conflicten met haar nieuwe schoolgenoten.

Wanneer een van de leerlingen spoorloos verdwijnt, realiseert Linn zich dat ze zelf ook gevaar loopt.

Dan krijgt misdaadverslaggever Ellen Tamm van TV4 bericht dat het ongeïdentificeerde lichaam van een meisje is gevonden vlak bij het stadje Nyköping. De politie classificeert de zaak als moord. Nadat het lichaam van een tweede meisje wordt gevonden reist Ellen af naar de kostschool, op zoek naar antwoorden. Ze moet de waarheid achterhalen voordat er nog meer meisjes sterven.





Mikaela Bley: De meisjes zonder naam. Verschenen bij A.W. Bruna Uitgevers, vertaald door Tineke Jorissen-Wedzinga en Sophie Kuiper.

Vertaald uit het Fins: Kepler62 deel 5: Het virus

De aarde is overbevolkt en de natuurlijke hulpbronnen raken uitgeput. Daarom stuurde de wereldregering een groep kinderen naar een verre planeet, waar leven mogelijk is. De natuur op de nieuwe planeet stelt de kinderen voor heel wat uitdagingen. Als Ari en Marie een geheimzinnige boodschap vinden die is opgepikt door een vreemde ruimtesonde, ontdekken ze dat een van hen informatie achterhoudt voor de rest…

Het vijfde deel uit KEPLER62, een serie vol vriendschap, spanning en ontdekkingen. Want niets is wat het lijkt. Voor nieuwsgierige avonturiers vanaf 8 jaar.

Timo Parvela en Pasi Pitkänen: Kepler62 5: Het virus
Verschenen bij Clavis Uitgeverij. Vertaald uit het Fins door Sophie Kuiper.